1915 Tehcir Kanunu, Osmanlı İmparatorluğu'nun I. Dünya Savaşı sırasında aldığı ve halen tartışmalara yol açan önemli bir karardır. Bu kanun, ülkenin doğu bölgelerinde yaşayan Ermeni nüfusun savaş koşulları altında devlet güvenliğini tehdit ettiği gerekçesiyle zorunlu göçe tabi tutulmasını öngörüyordu. 27 Mayıs 1915 tarihinde çıkarılan bu kanun, Osmanlı hükümetine asayişi ve kamu düzenini sağlamak amacıyla belirli bölgelerdeki halkı başka yerlere nakletme yetkisi veriyordu.
Tehcir Kanunu'nun Nedenleri
Osmanlı İmparatorluğu'nun içinde bulunduğu zorlu savaş koşulları, devletin bekası için olağanüstü tedbirler almasına neden olmuştu. Doğu Anadolu Bölgesi'nde Rus ordusuyla yaşanan çatışmalar ve bazı Ermeni gruplarının Ruslarla işbirliği yaptığı iddiaları, Osmanlı hükümetinin bu bölgedeki nüfus yapısını değiştirme kararında etkili oldu. Tehcir Kanunu, Osmanlı Devleti'nin savaş stratejisinin bir parçası olarak görülebilir; zira hükümet, cephe gerisindeki potansiyel tehditleri ortadan kaldırmayı amaçlıyordu.
Kanunun Uygulanması ve Sonuçları
Tehcir kararı, Ermeni nüfusun Suriye ve Lübnan gibi Osmanlı topraklarının güney bölgelerine doğru zorunlu göçünü içeriyordu. Bu süreçte yaşananlar, günümüzde farklı yorumlara ve tartışmalara konu olmaktadır. Göç sırasında yaşanan zorluklar, açlık, hastalık ve saldırılar nedeniyle birçok Ermeni hayatını kaybetmiştir. Tehcir Kanunu'nun uygulanması, Osmanlı İmparatorluğu'nun demografik yapısında önemli değişikliklere yol açmış ve Ermeni nüfusunun yoğun olarak yaşadığı bölgelerde büyük bir azalmaya neden olmuştur.
Sonuç
1915 Tehcir Kanunu, Osmanlı tarihinin en tartışmalı olaylarından biridir. Kanunun nedenleri, uygulanma şekli ve sonuçları, tarihçiler ve siyaset bilimciler tarafından farklı açılardan değerlendirilmektedir. Bu kanun, Türkiye ve Ermenistan arasındaki ilişkilerde hala hassas bir konu olma özelliğini korumaktadır.