Islamiyet öncesi hangi kafiye?

Divan edebiyatının, hatta Türk şiirinin kökenlerine indiğimizde, İslamiyet öncesi Türk şiirinde de kafiyenin izlerini sürebiliriz. O dönemde kullanılan kafiye, günümüzdeki gibi karmaşık ve detaylı olmasa da, şiirsel ahengi sağlamanın önemli bir parçasıydı. Sözlü edebiyatın yaygın olduğu bu dönemde, akılda kalıcılığı ve kolay ezberlenebilirliği artırmak için kafiye büyük önem taşıyordu. İslamiyet öncesi Türk şiirinde genellikle yarım kafiye ve redif kullanılıyordu. Yarım kafiye, sadece tek bir ses benzerliğine dayanırken, redif ise dize sonlarında tekrar eden aynı anlamdaki kelime veya kelime gruplarıydı. Bu basit kafiye düzeni, sözlü edebiyatın doğasına uygundu ve şiirlerin kolayca yayılmasını sağlıyordu. Örneğin, "koşuk" ve "sagular" gibi dönemin önemli şiir türlerinde bu tür kafiyelere rastlamak mümkündür. Kafiye, sadece ahenk unsuru olarak değil, aynı zamanda anlamı güçlendiren bir araç olarak da kullanılıyordu. Benzer sesler, benzer anlamları veya kavramları çağrıştırarak şiirin etkisini artırıyordu. İslamiyet'in kabulüyle birlikte Arap ve Fars edebiyatının etkisiyle kafiye anlayışı zenginleşmiş olsa da, İslamiyet öncesi Türk şiirindeki bu temel kafiye yapısı, sonraki dönemlerdeki şiir anlayışının da temelini oluşturmuştur.